και στα πιο βλακώδη δίκτυα μπορεί να βρει κανείς κάτι τόσο όμορφο!!!

https://www.facebook.com/photo.php?v=599780206796661&set=vb.100002940606956&type=2&theater

Ένα σχολείο έργο τέχνης

http://www.paraskinia.com/2014/06/blog-post_9.html?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook#sthash.a5Zo95Jc.gbpl

Έτσι ήταν η αρχαία Αθήνα! Η απεικόνιση που συγκινεί και συναρπάζει... 



http://www.mixanitouxronou.gr/i-archea-athina-3d/

http://www.athensvoice.gr/article/%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BB%CE%B5%CF%82-web/skate-graffiti/all-we-need-love

Αξίζει να το δείτε, και ας πρόκειται για σκληρή πραγματικότητα. Παράλληλα είναι και ένα δείγμα πώς μπορούν να εργαστούν φωτογράφοι με ευαισθησία.

http://vimeo.com/82130834

Είκοσι ασθενείς με καρκίνο συμμετείχαν σε μια μοναδική φωτογράφιση. Στο στούντιο τους ζητήθηκε να κρατήσουν τα μάτια τους κλειστά και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας και του μακιγιάζ.

Ένας φωτογράφος απαθανάτισε στη συνέχεια, τη στιγμή που άνοιξαν τα μάτια τους.

Video: Mimi Foundation / Leo Burnett France
Μετάφραση: Νίκος Παπαπολίζος
Υποτιτλισμός: Γιώργος Χαλκιαδάκης

Έλληνας φωτογράφος πήρε το πρώτο βραβείο σε παγκόσμιο διαγωνισμό 

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=289911&catid=6&fb_action_ids=644375695644626&fb_action_types=og.likes

Εξαιρετικό animation!! FRENCH ROAST

https://www.youtube.com/watch?v=M6M3VrPyFyY

7 υπέροχα animation μικρού μήκους 

http://www.in2life.gr/delight/hobbies/article/289891/7-yperoha-animation-mikroy-mhkoys.html

Ιμπρεσιονισμός

·         Αναπτύχθηκε γύρω στα 1870, στη Γαλλία

·         προέρχεται από τη λέξη “Impressionism” που σημαίνει “εντύπωση”.

·         Χαρακτηρίζει την καμπή στη ζωγραφική και την μετάβαση από το αντικειμενικό στο υποκειμενικό.

·         Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει υποκειμενικά το θέμα, σύμφωνα με την εντύπωση που του προκαλεί εκείνη τη στιγμή.

·         Το πρόγραμμα των Εμπρεσιονιστών είναι απλό. Αρχίζουν και τελειώνουν τους πίνακες τους με την απλή κι ανεπιτήδευτη σύνθεση έξω από το εργαστήριο, στη φύση, μπροστά στο θέμα τους. Οι γοργές πινελιές και τα λίγο πολύ καθαρά φωτεινά χρώματα που τοποθετούνται πάνω σε άσπρο καμβά για πρόσθετη φωτεινότητα, αναμειγνύονται οπτικά στον αμφιβληστροειδή από ορισμένη απόσταση σε μια προσπάθεια να αιχμαλωτιστούν oι φευγαλέες εντυπώσεις του φωτός όπως αυτές παρουσιάζονται σε μια δεδομένη ώρα. Το αποτέλεσμα είναι οι πίνακες να διατηρούν τη φρεσκάδα και ζωντάνια της πρώτης εντύπωσης που γεννιέται κατά τη θέαση του θέματος.

·         Κύρια χαρακτηριστικά του ιμπρεσιονισμού είναι τα ζωντανά χρώματα, κυρίως με χρήση των βασικών χρωμάτων,

o   έμφαση στην αναπαράσταση του φωτός,

o   μικρές και συχνά εμφανείς πινελιές που δημιουργούν ένα χαρακτηριστικά παχύ στρώμα μπογιάς στον καμβά. Με αυτό τον τρόπο δεν μπορούν να αποτυπωθούν πολλές λεπτομέρειες του θέματος αλλά γενικά χαρακτηριστικά του.

o   σπάνια χρήση του μαύρου χρώματος, μόνο στις περιπτώσεις που αποτελεί μέρος του θέματος

o   για πρώτη φορά η ζωγραφική σε ανοιχτούς χώρους (en plein air), συνήθως με φωτεινά και έντονα χρώματα.

o   γεγονός που ευνοήθηκε από την ανακάλυψη των προ-επεξεργασμένων χρωμάτων [Παλαιότερα κάθε ζωγράφος ήταν αναγκασμένος να δημιουργήσει ο ίδιος τα χρώματα αναμειγνύοντας τα διάφορα υλικά.]

o   Χρήση κυρίως των βασικών χρωμάτων, με μικρή ανάμειξη μεταξύ τους (η διαδικασία της ανάμειξης αυτής γίνεται από τον ίδιο τον θεατή του έργου)

o   Απουσία διαδοχικών επιστρώσεων χρώματος. Οι ιμπρεσιονιστές ζωγράφιζαν πιο γρήγορα, χωρίς να περιμένουν απαραίτητα το χρώμα να στεγνώσει.

o   Έμφαση στον τρόπο που το φως ανακλάται πάνω στα αντικείμενα, αποτύπωση του θέματος με ένα είδος επιστημονικού ενδιαφέροντος.

·         Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Μαρκ Γκλαιρ (Mark Gleyre),Corot, Monet (Κλωντ Μονέ), Sisley (Άλφρεντ Σίσλεϋ), Renoir (Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ), Pissarro (Καμίλ Μπιζαρό), Hokusai, Gustave Caillebotte, Toulouse-Lautrec          

·          ‘Όμως ο σπουδαιότερος Εμπρεσιονιστής είναι ο Κλοντ Μονέ (1840-1926). Ο τίτλος μάλιστα ενός έργου του «Impression Soleil Levant - Εντύπωση: Ανατέλλων Ήλιος» (1872) που εκτέθηκε στην 1η έκθεση της «ομάδας» το 1874, έγινε αφορμή να δοθεί στους οπαδούς της νέας κίνησης Το όνομα «Εμπρεσιονιστές» με κοροϊδευτική πρόθεση. Η δικαιολογημένη φήμη του Μονέ οφείλεται στην εξαιρετική του ικανότητα να καταγράφει με παλλόμενα αντιθετικά θερμά-ψυχρά χρώματα και με πιστότητα τις φευγαλέες εντυπώσεις που δημιουργούνται με τη μεταβολή του φωτός από ώρα σε ώρα, από στιγμή σε στιγμή. Γι’ αυτή του την οπτική αντίκριση του θέματος και του αποκλεισμού του συναισθήματος ειπώθηκε πως «Ο Μονέ είναι απλώς ένα μάτι αλλά τι μάτι!». Είναι γνωστές οι καταπληκτικές σειρές έργων του με το ίδιο ακριβώς θέμα δοσμένο σε διαφορετικές ώρες, την αυγή, το πρωί, το μεσημέρι, το δειλινό, το απόβραδο ώστε να αποδίδεται το χαρακτηριστικό φως. ‘Έτσι έχουμε τις περίφημες σειρές με τις «Θημωνιές» τις όψεις του «Καθεδρικού της Ρουέν», τις «Λεύκες» κτλ. Στα τελευταία του έργα ο Μονέ φθάνει σε πολύ τολμηρές - σχεδόν αφηρημένες διατυπώσεις σε έργα όπως «Τα Νούφαρα» (1920) στα οποία η πινελιά και η πράξη της ζωγραφικής αποκτά μια δική της αυτονομία και όπου τα χρώματα εξαϋλώνονται, ρευστοποιούνται σ’ ένα οπτικό παιγνίδισμα, σε ένα καθαρό οπτικό κάλεσμα.

https://www.youtube.com/watch?v=aTzfIAOA6DE#t=14

https://www.youtube.com/watch?v=wqGaS7iKFKU

https://www.youtube.com/watch?v=7BSdUjWpN0Q

http://impresionismos.wordpress.com/about/

https://www.youtube.com/watch?v=RN2aTAPdVHI

Μετα-ιμπρεσιονιστές

·         Αποτελείται από διάφορα καλλιτεχνικά ρεύματα που ξεκίνησαν γύρω στα 1880 και αποτελούν επέκταση του ιμπρεσιονισμού.

·         Οι μετα-ϊμπρεσιονιστές ζωγράφοι εξακολουθούν να διατηρούν τις τεχνικές του ιμπρεσιονισμού,

·         ωστόσο επιδιώκουν να προσδώσουν μεγαλύτερο συναισθηματισμό στα έργα τους, χωρίς όμως να αποτελούν μια ομάδα με κοινά χαρακτηριστικά.

·         Έτσι εμφανίζονται μεμονωμένοι καλλιτέχνες με δικό τους στυλ ζωγραφικής.

·         Ο Paul Cézanne (Σεζάν) προσπάθησε να αποδώσει την ουσία των πραγμάτων μέσα από την έρευνα και την ενδελεχή παρατήρηση της φύσης.

·         Ο Paul Gauguin  (Γκογκέν) δημιούργησε ένα δικό του στυλ, τον Κλουαζονισμό ζωγραφίζοντας στα νησιά του Ειρηνικού, με τη χαρακτηριστική επιπεδοποίηση του χώρου και τα πλακάτα αντιθετικά του χρώματα που περικλείονται με χοντρές γραμμές.

·         Ο Vincent van Gogh (Βαν Γκογκ) ανακαλύπτει ένα δικό του τρόπο έκφρασης, ένα είδος εξπρεσιονισμού με τον οποίο ολοκάθαρα χρώματα τοποθετούνται στον καμβά με γοργές κυματιστές πινελιές.

·         Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Paul Cézanne, Paul Gauguin, Vincent van Gogh      

 https://www.youtube.com/watch?v=dPVh2ZrdRgc Paul Cézanne (Σεζάν)

https://www.youtube.com/watch?v=h8OwzdRa2V0 Paul Gauguin  (Γκογκέν)

https://www.youtube.com/watch?v=lLBDAXy8FuA Vincent van Gogh (Βαν Γκογκ)

Ντιβιζιονισμός ή Πουαντιγισμός

·         Καλλιτεχνικό ρεύμα που ξεκίνησε γύρω στα 1885, στη Γαλλία, από το ζωγράφο Seurat ο οποίος θέλησε  να μελετήσει το χρώμα και εφαρμόσει επιστημονικά τον ιμπρεσιονισμό. Δημιούργησε ένα είδος ζωγραφικής με το οποίο μικρές κουκίδες καθαρού χρώματος αναμειγνύονται για να δώσουν ένα συγκεκριμένο χρώμα, π.χ. κουκίδες κίτρινου και μπλε δίνουν πράσινο χρώμα.

• Η βασικότερη αρχή πάνω στην οποία βασίστηκε το μεταϊμπρεσιονιστικό κίνημα του πουαντιγισμού (ή ντιβιζιονισμού) είναι η λεγόμενη οπτική ανάμιξη των χρωμάτων. Δηλαδή, αντί τα χρώματα να αναμιγνύονται στην παλέτα, τοποθετούνται αγνά απευθείας πάνω στον καμβά κουκίδα-κουκίδα. Η ανάμιξη γίνεται -θεωρητικά- στο μάτι του θεατή, εφόσον βέβαια τα βλέπει από μια κάποια απόσταση. Oι κουκίδες των διαφορετικών χρωμάτων εξ αποστάσεως παύουν να είναι χωριστές και συγχωνεύονται σε μια νέα χρωματική απόχρωση. Έτσι, κουκίδες πρισματικού κίτρινου και μπλε εξ αποστάσεως λογικά θα σχηματίζουν πράσινο. Ο σκοπός αυτής της τεχνικής ήταν -μεταξύ άλλων- να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή φωτεινότητα και αγνότητα των χρωμάτων, τα οποία -ορισμένες φορές- χάνουν σε λάμψη και ομορφιά όταν αναμιγνύονται στην παλέτα.

·         Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Georges Seurat (Σερά), Paul Signac  (Πωλ Σινιάκ)

http://homouniversalisgr.blogspot.gr/2012/12/blog-post_26.html

https://www.youtube.com/watch?v=OYEuAFFv0js Georges Seurat (Σερά)

https://www.youtube.com/watch?v=4fMdJlHrGxI Paul Signac  

100 έργα τέχνης με έμπνευση από τη μητρότητα Ελληνικά και ξένα αριστουργήματα: Μια μακρά διαδρομή από τη γέννηση έως το θάνατο Πηγή: www.lifo.gr

http://www.lifo.gr/team/miteres/48264

Η Μητέρα Μετανάστης Η ιστορία της γυναίκας – σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Από τη Λένα Φουτσιτζή 

Πηγή: www.lifo.gr

http://www.lifo.gr/team/miteres/48415

PRESTO Ταινία μικρού μήκους!!

https://www.youtube.com/watch?v=q1K9EH90CyA

ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ & ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ 

Ρομαντισμός

• Καλλιτεχνικό ρεύμα που ξεκίνησε στη Μεγάλη Βρετανία και στη Γερμανία στα τέλη του 18ου αιώνα, για να εξαπλωθεί αργότερα κυρίως στη Γαλλία και την Ισπανία.
• Ακολούθησε ιστορικά την περίοδο του Διαφωτισμού και αντιτάχθηκε στην αριστοκρατία της εποχής.
• Κύριο χαρακτηριστικό του ρομαντισμού αποτελεί η έμφαση στην πρόκληση ισχυρής συγκίνησης μέσω της τέχνης, καθώς και η μεγαλύτερη ελευθερία στη φόρμα, σε σχέση με τις περισσότερο κλασσικές αντιλήψεις. 
• Στον ρομαντισμό, κυρίαρχο στοιχείο είναι το συναίσθημα αντί της λογικής.
• Χαρακτηρίζεται από έργα που έχουν πλούσια χρώματα,
• αντιθετικά χρώματα
• το περίγραμμα καταργείται
• αδρές πινελιές
• Αυτή η ελευθερία, σε συνδυασμό με τα γεμάτα κίνηση και ενέργεια θέματα,
• προκαλούν στον θεατή όμορφα συναισθήματα και του διεγείρουν τη φαντασία.
• Οι ζωγράφοι αντλούν τα θέματά τους από τη σύγχρονη εποχή και το περιβάλλον
• με μια ιδιαίτερη αγάπη για τα εξωτικά θέματα και για τους αγώνες των λαών για την ελευθερία, για αποτίναξη της δουλείας και της καταπίεσης, ή θέματα πάλης ενάντια στα στοιχεία της φύσης
• Ο Ρομαντισμός εκδηλώνεται στις αρχές του Ι9ου αιώνα ως ένα νεωτεριστικό κίνημα ενάντια στο στείρο ακαδημαϊσμό. Αντλεί τα θέματά του από τη σύγχρονη εποχή και το περιβάλλον με μια ιδιαίτερη αγάπη για τα εξωτικά θέματα (από την Αλγερία για παράδειγμα), για τους αγώνες των λαών το Μεσαίωνα κτλ.
•  Μέσα απ’ αυτά τα θέματα προβάλλει η αδύναμη αλλά ηρωική μορφή του ανθρώπου που μάχεται ενάντια στους ποικίλους κινδύνους, σε θέματα που καθαρά ή συμβολικά, παρουσιάζουν αυτούς τους αγώνες. Τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί ο Ρομαντισμός είναι ταιριαστά με το περιεχόμενο του έργου. Η βιαιότητα βρίσκει την έκφρασή της στην ενεργητική κίνηση στους ανθρώπους, στα ζώα, στο νερό, στα σύννεφα, στον καπνό κτλ.
• Η επιβολή της φύσης πάνω στον άνθρωπο είναι για τους ρομαντικούς μια πραγματικότητα που δίνει αστείρευτες ευκαιρίες έκφρασης ιδιαίτερα όταν η φύση βρίσκεται στις κακές της στιγμές. Στο έργο «Η Σχεδία της Μέδουσας» (1819) ο Γάλλος ζωγράφος Θεοντόρ Ζερικό (1791-1824) μας δίνει μια δραματική σκηνή ναυαγών που αγωνίζονται απεγνωσμένα κι ανέλπιδα ενάντια στη μανιασμένη θάλασσα, μόνοι αβοήθητοι, έρμαια στον άνεμο, στο υγρό στοιχείο και στα στοιχεία της φύσης.
• Στη φημισμένη του ζωγραφιά «Σφαγή της Χίου» του Ντελακρουά (1821-1824) εξαίρεται ο ξεσηκωμός των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων, εναντίον της ξένης τυραννίας, ενώ στο έργο του «Η Ελευθερία Οδηγεί το Λαό» (1830) υμνολογείται σε μια μεγαλειώδη μνημειακή σύνθεση ο ξεσηκωμός του γαλλικού λαού ενάντια στην ντόπια τυραννία, καταπίεση, αδικία. Σ’ άλλα έργα του όπου αντιπαλεύουν άνθρωποι και άλογα με λιοντάρια, τίγρεις κτλ., Θέματα πολύ αγαπητά στους ρομαντικούς, όπως το «Ιαγουάρος επιτίθεται σε αναβάτη» (1850), ο ζωγράφος δίνει με συμβολικό τρόπο την αιώνια πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό.
• Η φορτισμένη με συναίσθημα ρομαντική τοπιογραφία έχει μια μακρά παράδοση που ξεκινά από το Γάλλο ζωγράφο Κλοντ-Λορρέν (1600-1682) που ζωγράφισε το τοπίο με πολύ λυρισμό. Φθάνει ως το Γερμανό Γκασπάρ Φρίντριχ (1774-1840), που ζωγραφίζει τοπία γεμάτα στοχασμό και συμβολισμό, και καταλήγει στον Αγγλο Τζόζεφ Τέρνερ (1775-1851) με τις καταπληκτικές του θάλασσες, τα σύννεφα, τους καπνούς, τις καταιγίδες, που παρουσιάζουν τη φύση στις διάφορές της διαθέσεις, σε έργα συχνά σχεδόν ανεικονικά.
• Το εξωπραγματικό, το φανταστικό, το ονειρώδες και παράλογο αποτελούν μια άλλη όψη της ζωής στην οποία ο Ισπανός ζωγράφος Φραγκίσκος Γκόγια (1746- 1828) σε μια ενδοσκοπική διάθεση, με συμβολικό χαρακτήρα και αναφορά σε γεγονότα και πραγματικότητες της εποχής δίνει τον άνθρωπο να κατατρέχεται από φαντάσματα, εφιάλτες, τέρατα, νυκτερίδες, από τη μανία του πολέμου κτλ., σε έργα ζωγραφικής και χαρακτικής. Στο έργο του «Ο Κολοσσός-Πανικός» (1802/12) ο ρομαντισμός του εκδηλώνεται με συμβολικό-σουρεαλιστικό τρόπο. Οι λιλιπούτειες φιγούρες των ανθρώπων τρέχουν πανικοβλημένες σ’ ένα ανοικτό τοπίο, γιατί πάνω από τα κεφάλια τους, στον ουρανό είναι ένας φοβερός ανθρώπινος κολοσσός, σύμβολο του πολέμου και της καταστροφικής μανίας του ανθρώπου. Σ’ άλλα του έργα όπως «Η 2α Μαΐου 1804» (1814) και το πολύ πιο γνωστό «Ο Τουφεκισμός της 3ης Μαΐου 1804» με τις συναρπαστικές εκφράσεις και χειρονομίες των ανθρώπων, τη δραματική σύνθεση και τις δυνατές αντιθέσεις φωτός-σκιάς και χρωμάτων, ο Γκόγια κάνει ό,τι χαρακτηριστικά κάνουν πολλοί ρομαντικοί της εποχής: δίνει ηθική αξία σε λαϊκές εξεγέρσεις ενάντια στη δουλεία, την καταπίεση, υπέρ της ελευθερίας και εξαίρει τον ηρωισμό ανώνυμων αγωνιστών, ανεβάζοντάς τους σε επίπεδα ισάξια μ’ αυτά γνωστών ηρωικών μορφών της ιστορίας. Δημιουργεί έτσι καινούριους, σύγχρονους ήρωες και μια καινούρια θεματογραφία, επαναστατική για την τέχνη της εποχής.
• Από τους κύριους εκφραστές είναι:  Goya (Γκόγια-Ισπανία), Delacroix, Turner, David Friedric, Théodore Gericault   

Delacroix Eugène (Ντελακρουά-Γαλλία)

http://www.youtube.com/watch?v=fUFRcD9VBYg

William Turner (Τέρνερ-Αγγλία)

http://www.youtube.com/watch?v=1Z6O0wzB0Zc

Caspar David Friedric (Φρίντριχ-Γερμανία)

http://www.youtube.com/watch?v=FO5on8QJKkQ

Theodore Gericault (Ζαν-Λουί-Τεοντόρ Ζερικώ)

http://www.youtube.com/watch?v=TfEuLsf4LnQ

Ρεαλισμός

·       Γεννήθηκε στη Γαλλία γύρω στα 1840

·       σ’ αντίδραση προς το Ρομαντισμό διαμορφώνεται σε μια εποχή επιστημονικών παρατηρήσεων, πειραμάτων και πρακτικών εφαρμογών

·       Είναι η ζωγραφική της πραγματικότητας.

·       Ζωγραφίζω αυτό που βλέπω, ότι είναι αληθινό.

·         Στη Γαλλία ο ζωγράφος Γκουστάβ Κουρμπέ εξέφρασε τη βασική ιδέα αυτού του ρεύματος, που έγινε γνωστό με τον όρο "Ρεαλισμός", με αυτά τα λόγια: "Η ζωγραφική ... δεν είναι τίποτε άλλο από αναπαράσταση των πραγματικών και συγκεκριμένων πραγμάτων". Επίσης, όπως γράφει σε μια επιστολή του 1854: "Ελπίζω να κερδίζω πάντοτε τη ζωή μου ασκώντας την τέχνη μου χωρίς να απομακρυνθώ ούτε κατά μία τρίχα από τις αρχές μου, χωρίς να χρειαστεί να πω ψέματα στην ίδια τη συνείδησή μου, χωρίς να χρειαστεί να ζωγραφίσω ούτε μια πιθαμή μόνον και μόνο για να φανώ ευχάριστος και να αυξήσω τις πωλήσεις μου".  Το 1861είχε δηλώσει «Η καρδιά του Ρεαλισμού βρίσκεται στην άρνηση του Ιδεώδους».

·       Οι ζωγράφοι του ρεαλισμού προσπαθούσαν να απεικονίσουν τη ζωή όπως ήταν, δεν επιδίωκαν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα.

·       Τα έργα χαρακτηρίζονται από την έλλειψη καλλωπισμού, καθώς παρουσιάζουν το θέμα όπως πραγματικά είναι χωρίς να το ωραιοποιούν.

·         Ο Κουρμπέ που είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος του Ρεαλισμού στη ζωγραφική  διακηρύσσει επίσης : «Πιστεύω πως η τέχνη είναι ουσιαστικά συγκεντρωμένη και συνίσταται στην αναπαράσταση πραγματικών και υπαρκτών αντικειμένων». Αποκλείει έτσι την έμπνευση και τη δημιουργία πραγμάτων, την ανάμειξη της ψυχής και της καρδιάς στην καλλιτεχνική διεργασία.

·         Ο Ρεαλισμός παίρνει δυναμική θέση ενάντια στο κοινωνικό κατεστημένο, αφού προβάλλει με κατάλληλα θέματα τα προβλήματα, τις ασχολίες, τα βάσανα, τις αξίες της ζωής του απλού ανθρώπου, του δουλευτή, γενικά των μελών της τελευταίας βαθμίδας της κοινωνίας, παραγνωρίζοντας τα «μεγάλα» θέματα τα τόσο αγαπητά στην επίσημη τέχνη, δηλαδή τα ιστορικά, μυθολογικά, αλληγορικά

·        και δίνει θέση πρωταγωνιστή ακόμη και στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, εμφανίζοντας με ειλικρίνεια τη σκληρή καθημερινότητά τους.

·         ‘Όλοι οι μεγάλοι εκπρόσωποι του ρεαλισμού του 19ου αιώνα ζωγραφίζουν θέματα από την καθημερινή πραγματικότητα. ‘Έτσι ο Ονορέ Ντομιέ (1808-1879) ζωγραφίζει το «Βαγόνι 3ης Τάξης» (1865-70), ένα έργο στο οποίο ο ζωγράφος υποδεικνύει πως η φτώχεια δεν αποτελεί εμπόδιο στην εξύψωση των απλών ανθρώπων στο επίπεδο των ανώνυμων ηρώων της κοινωνίας. Την ίδια ηρωική διάσταση δίνει και ο Ζαν-Φρανσουά Μιλέ (1814-1875) σε θέματα όπως είναι «Οι Ξυλοκόποι» (1850-1852), ενώ ο Γκουστάβ Κουρμπέ (1819-1877) στα πολύ γνωστά του έργα «Συνάντηση-Καλημέραα κύριε Κουρμπέ» (1854) και «Το Εργαστήρι του Καλλιτέχνη» (1855), τοποθετεί τον εαυτό του, στην πολύ τιμητική θέση του διάσημου, αξιοσέβαστου καλλιτέχνη, θέση που τότε τουλάχιστον- δεν του ανήκε και που ταίριαζε μόνο στους επίσημους, ακαδημαϊκούς καλλιτέχνες του κατεστημένου και σε σημαίνοντα πρόσωπα της «ανώτερης» κοινωνίας.

·       Από εδώ ξεκινούν μάλιστα και άλλες μορφές ρεαλιστικών κινημάτων όπως αυτή του Κοινωνικού Ρεαλισμού που βγάζει στην επιφάνεια την αθλιότητα της κοινωνίας, σχολιάζει και ψέγει τα στραβά της, με εκπροσώπους όπως το Ντομιέ.

·       Όμορφες φωτοσκιάσεις, ζωντανά χρώματα απλωμένα με αδρές πινελιές, πράγματα, ζώα και άνθρωποι ρεαλιστικά αποτυπωμένα.

·         Οι μορφές του Ντομιέ συχνά χάνουν το συμβατικό τους σχήμα, γίνονται πιο πολύ καρικατούρες με όγκους πεπλατυσμένους και εκφράζουν με ρεαλισμό τη διαμαρτυρία και την αντίθεση του καλλιτέχνη ενάντια στη βιαιότητα και την κοινωνική αδικία.

·         Στον Κουρμπέ το χρώμα εναποτίθεται σε παχιές πάστες σε μια προσπάθεια να αποδοθεί ο χειροπιαστός όγκος, η σάρκα, η υφή και η ύλη των πραγμάτων, μάλιστα με οξύ πειστικό, ρεαλιστικό τρόπο, κάτω συχνά από το εκτυφλωτικά δυνατό φως του ήλιου μεγάλη φροντίδα δίνεται και στην απόδοση χαρακτηριστικών λεπτομερειών στα πρόσωπα, στα αντικείμενα, στη φύση.

·         Σημαντικό ρόλο είχε η εφεύρεση της φωτογραφικής μηχανής, που μπορούσε να απομονώσει μια στιγμή στο χρόνο, μια χαρακτηριστική κίνηση, την πιο μικρή λεπτομέρεια, την υφή, το φως, τη σκιά, έστω και στο μαύρο άσπρο.

·         Από τους κύριους εκφραστές είναι:  οι Γάλλοι Gustave Courbet (Γκουστάβ Κουρμπέ),  Édouard Manet (Εντουάρ Μανέ), Edgar Degas (Εντγκάρ Ντεγκά), Honoré Daumier (Ντομιέ), Jean-François Mille (Ζαν Φρανσουά Μιγέ).

·         Ένα άλλο είδος Ρεαλισμού, το Νατουραλισμό που προηγήθηκε του Ρεαλισμού του Κουρμπέ, αφού εμφανίστηκε γύρω στα 1830. Οι εκπρόσωποί του, όπως ο Ρουσό και ο Κορό (Théodore Rousseau, Camille Corot), θα ζωγραφίσουν με πιστότητα τη φύση. Οι νατουραλιστές πιστεύουν στην αντικειμενικότητα και αναλύουν ρεαλιστικά τα φυσικά στοιχεία, το φως, την ατμόσφαιρα. Ζωγραφίζουν κυρίως τοπία αλλά και ανθρώπους ψυχρά, αμέτοχα, όπως ένα αντικείμενο.

Gustave Courbet

http://www.youtube.com/watch?v=uGHaxhOmsLo

Édouard Manet

http://www.youtube.com/watch?v=1NlM930DGi8

Edgar Degas

http://www.youtube.com/watch?v=dhAdJdHkiZw

Honoré Daumier

http://www.youtube.com/watch?v=KXb32NqB9sI

 Jean-François Millet

http://www.youtube.com/watch?v=KXb32NqB9sI

Νατουραλισμός

http://www.youtube.com/watch?v=uUbgIY0XiFc